من و دلم و یه فنجون قهوه تلخ

یک حــــرفهایی می مــاند بیـــخ” گلـــوی” آدم …

می مــاند و فــریـــاد هم نمی شـــود …

بــغض هم نمی شـــود …

بــغض یــــواشکی حتی …

بغض آخـــر شـــب توی رختخــــواب که با اشــــک آرام نمی شــــود حتی …

می ماند بیــــخ” گلـــوی” آدم ، هیــــچ چیـــزی نمی شـــود…

اصلا می ماند و یک خنـــده هایی را ،

یک لـــذت هایی را کمـــرنگ می کنـــد ، می مانـــد …

و سایــــه می اندازد روی هــــر چه بعــد از این...

روزے مـے رسَـב

بـے تفـآوتـے هآیَـﭞ رآ بـآ جآےِ פֿـآلـے امـ حِـس ڪُنـے و شآیـد בر בلـﭞ بـآ بُغض بگـویـے

【ڪآش اینجآ بـوב!】

آטּ وَقـﭞ اسـﭞ ڪہ مے فَهمـے چِقـבر زوב בیـر مـے شَوב!!!

هیچ وقت از فاصله ها نمی ترسیدم

 فکر می کردم تا دلم برایت تنگ شد

 خودم را سرگرم کاری می کنم و حواسم از تو پرت می شود

کتابی بر می دارم و می خوانم

 به تماشای تلویزیون می نشینم

و یک فنجان چای را تمام می کنم

خیلی که تحمل خانه سخت باشد می روم پیاده روی..

 اما حالا به قرآن دلتنگی دارد خفه ام می کند...

مــَن!!
دُنــ ـیا!!!
روزهـ ـاے تِـکـرارے...
داسـ ـتان هاے شَــبیــہ بـہ هـَــم ...!!
کلیشـ ـہ هـاے مُــمـتَد...!
آنقَـ ـدر اَز رورگـ ـار بـَراے خـُود جـَهنـَـم سـآخـتــہ اَم
کہ اَز سَـ ـرمـاے هیـ ـچ زِمِــسـتانــے یــَخ نَـزنـ ـم...
بـہ اِسـتِـئفـ ـاے خـُـود اَز دُنیـ ـا بَــسنـده کَــرده اَم.....
مُــنـتَظـر سـَ ـنگــ سـَرد قــَبــرم نِـشـسـ ـتـہ اَم!!!

اینجـا مَنـ مینِویسَم...

خُودَم را...

لَحظِه هایَم را...

عَصَبانیَتَـم را...

دِلتَنگی هایَم را...

غُرغُر هایَم را

گِـلِه هایی کِ هیچـ گاه بِ زَبانـ آوَردِه نِمیشَوَند وَ مُدامـ نِوِشتِه میشَوَند

چیزهایی کِ روزی آزارَمـ میدادِه...

خُودَم را...

تو را...

او را...

همه را...

تویِ آشُفتِه تَرینـ لَحَظاتـ هَم مَرا بِبینی ظاهِرَم آرام اَستـ

اما اینجا کَلَمِه هام فَریاد اَستـ...

اینجا مالِـ مَنـ اَستـ...

مالِـ خودَم...

هَر جور دِلَم بِخواهَد توشـ مینِویسَم تا آرامَم کُنَد وَقتی صِدا کَم می آوَرَم...

وَقتی دَردَم میگیرَد

وَقتی بُغضـ میکُنَم...

وَقتی میمیرَمـ...

هَرکَسـ دِلَشـ گِرِفته اَستـ اَز اینـ جا بِرَوَد

اینجا اُتاقِ خاطِراتِ تَرَکـخُوردِه مَنـ اَستـ...

بیا " دوست داشتن " را رها کنیم...
نه تو مرا دوست داشته باش، نه من تو را...
بیا یک چند روزی هم " دوست نداشتن " را تجربه کنیم...
بیا خستگی در کنیم
از اینهمه تعهد
ترسِ از دست دادن
توقعات برآورده نشده
کنکاش های بی نتیجه
حسادت به یک رقیب
انتظار های کشدار
گلایه های تکراری
و اندوه تنها ماندن...
بیا همدیگر را رها کنیم
و به دست هایمان یک فرصت دوباره دهیم
برای در آغوش کشیدن خودمان،
برای نگاهِ دوباره به آنچه هستیم،
برای دوست داشتنِ خودمان...
بیا آزادی را تجربه کنیم،
با بالهایی که به هم هدیه می دهیم...
شاید
شاید
در این تجربۀ دوبارۀ آزادی
دوباره عاشق شویم...

هی روزگـــــــــار

مــــن به درک...

خودت خسته نشدی

این شـــــــــــب ها

چقدر دلـــــــم می خواهد کســی آرامــــــــــــــ بــهم بگویـد:

" بـمیــــــــــری انشاالله "

و من فـریــــاد بـــزنم

:" آمـــــــــــیـن "

دلــــــــــــــــــت که شکست،
ســـــــــــــــرت را بگیر بـــــــــــــالا ..!
تلافی نکن ، فریاد نزن ، شرمگین نباش.
حواست باشد ؛ دل شکسته، گوشه هایش تیز است..
مبادا که دل و دست آدمی را که روزی دلدارت بود زخمی کنی ،...
مبادا که فراموش کنی روزی شادیش، آرزویت بود…
صبور باش و ساکت.
بغضت را پنهان کن،
رنجت را پنهان تر . . .

به پایان رسیده ام اما نقطه نمی گذارم …

یک ویرگول میگذارم ،

این هم امیدیست ، شاید که برگردی..؟؟!

هــیـــــس ..
آرامتـَر ..
مـَگر سـَر آورנه اے با ایـטּ هـَمـه سـَر وصـِנا ..
بـُرو ..
هـَر وَقتـ נ ِلـ آورנے بَـرگـرנ ..